«Ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι»

Μέσα στα Χριστούγεννα, εκτός από τα επεισόδια και τις ανταποκρίσεις για την παγκόσμια οικονομική κρίση, θα παρακολουθήσουμε ρεπορτάζ και θα διαβάσουμε άρθρα για το «πως περνούν οι πλούσιοι» τις γιορτές.

Πολυτελή «σαλέ», ονειρεμένα τοπία, πολυδάπανες διαμονές και Συβαρίτικα μενού θα βρίσκονται στην πρώτη διάταξη.

Άνευ ίχνους ειρωνείας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι τέτοιοι είναι οι έχοντες και κατέχοντες, τέτοια τους πρέπουν.

Ο πλούτος, η αλαζονεία και η επίδειξη είναι άλλου τύπου φυλακές και οι διαθέτοντες τα ανωτέρω είναι εθελόδουλοι της βαριάς τους σάρκας.

Οι ατυχέστεροι όλων είναι εκείνοι που ουδέποτε σχεδίασαν μια απόδραση.

Ακόμα κι όταν όλοι νομίζαμε ότι ορισμένοι λίμαραν τα κάγκελα, οι φίλοι μας οι πεντακοσιομέδιμνοι, το έκαναν έχοντας προσυνεννοηθεί με τους δεσμοφύλακες.

Δηλαδή, φρόντιζαν και φροντίζουν οι αγαθοεργίες τους και η όποια αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο να φωτίζεται καλά από τον εξοπλισμό των τηλεοπτικών συνεργείων.

Μόλις ολοκληρωθεί η τηλεοπτική σύνδεση, επανέρχονται στη συνηθισμένη τους κατάσταση.

Εκείνη της αδιαφορίας, της επίδειξης και της εκμετάλλευσης των αδυνάτων.

Ο Χριστός, αυτοπροσώπως, έχει προδιαγράψει την κατάληξη της τάξης των φαινομενικά «προνομιούχων»:

«ευκοπώτερον έστιν κάμηλον δια τρυμαλιάς της ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν» (Κατά Μάρκον 10:25).

Δηλαδή, είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα (κατ’ άλλους κάμηλος=κόμπος) το μάτι βελόνας, παρά πλούσιος να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού.

Τούτη η μνημειώδης φράση, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται καθημερινά, όπως όλα τα σχόλια, οι παρατηρήσεις, οι διδαχές και οι παραβολές του Χριστού.

Ο ίδιος, διαχωρίζοντας απόλυτα τη θέση του από την αιωνίως σάπια και μωροφιλόδοξη άρχουσα τάξη, γεννήθηκε σε φάτνη.

Σ’ ολόκληρο τον μάταιο πλανήτη μας δεν βρισκόταν ούτε μία γωνιά για να γεννηθεί ο γιος του Δημιουργού:

«Και έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Κατά Λουκάν 2:7).