Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

«Τί είν’ η πατρίδα της κυρίας Δραγώνα»


«Τί είν’ η πατρίδα μας ;»
Παρατηρήσεις για το βιβλίο της Άννας Φραγκουδάκη και της Θάλειας Δραγώνα από μια εκπαιδευτικό.


Το βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα μας;» με υπότιτλο : Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση, (σελίδες 539) είναι μια συλλογική εργασία επτά συνολικά συγγραφέων μεταξύ των οποίων και οι παραπάνω Α.Φ. και Θ.Δ. οι οποίες έχουν και την επιμέλεια γενικώς της εκδόσεώς του.
Μέσα σ’αυτό καταγράφουν τα συμπεράσματα, πορίσματα, στα οποία κατέληξε η έρευνα που έκανε η ομάδα σε ένα δείγμα διδασκάλων του Δημοτικού σχολείου, μετά από συνεντεύξεις και απαντήσεις σε ερωτηματολόγιο που τους έθεσαν, αλλά και από την ανάλυση βιβλίων Ιστορίας, Γλώσσας, Γεωγραφίας της εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Δημοτικού, Γυμνασίου). Οι κ. Α.Φ. και Θ.Δ. καλύπτουν, σε σελίδες, το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου και, όπως φαίνεται, έχουν πρωταρχικό ρόλο στην όλη εργασία.
Κεντρικό και κυρίαρχο θέμα σε όλο το βιβλίο είναι ότι η ελληνική εκπαίδευση έχει καθαρά εθνοκεντρικό χαρακτήρα και καλλιεργεί την αγάπη στην πατρίδα. Δικαίωμά τους να κάνουν την έρευνά τους και να βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Όμως δεν σταματούν εκεί. Κρίνουν, κατακρίνουν, υποτιμούν και με κάθε τρόπο, παραθέτοντας και επιστημονικές θεωρίες, προσπαθούν κατηγορηματικά να αποδείξουν πόσο…ολέθριος είναι για τους Έλληνες ο εθνοκεντρισμός και πόσο αρνητικό να καλλιεργείται από την εκπαίδευση ο πατριωτισμός.(!)
Άλλο συμπέρασμα είναι ότι στην ελληνική εκπαίδευση κυριαρχεί ο φόβος ότι η εθνική ταυτότητα απειλείται και μάλιστα υπάρχουν στρατηγικές που οδηγούν σ’ αυτήν την αντίληψη, όπως π.χ. "η αποσιώπηση, η άρνηση στα σχολικά εγχειρίδια της επίδρασης του ελληνικού πολιτισμού από άλλους λαούς, Τούρκους, Βαλκάνιους κ.λ.π και ή πλήρης αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η πλήρης απουσία οποιασδήποτε μνείας του πολιτισμού των γραμμάτων, των τεχνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και του τουρκικού κράτους από το 1908 και ύστερα" (!) ( σελ.81).
Ένα άλλο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν είναι ότι οι Έλληνες ζουν με φαντασιώσεις, όπως αυτή του να θεωρούν ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι ο ανώτερος, να θεωρούν τον εαυτό τους αδιάσπαστη συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων και τον πολιτισμό τους συνέχεια εκείνου, αντίληψη η οποία "είναι μύθος" (!). Τα σχολικά εγχειρίδια, γράφει ή κ. Δραγώνα, καλλιεργούν μια "ψευδαισθητική, απατηλή ταυτότητα". Επίσης είναι φαντασίωση ότι οι Έλληνες αποτελούν μια ομοιογενή κοινότητα, γιατί αγνοούν τις διαφορετικές ομάδες πού υπάρχουν ανάμεσά τους και όλα αυτά "οδηγούν σε ρατσισμό και ξενοφοβία". Αυτά τα συμπεράσματα βγήκαν από τα σχολικά εγχειρίδια και τις απαντήσεις των εκπαιδευτικών.
Οι εκπαιδευτικοί που απάντησαν ότι ενέχει κινδύνους για την εθνική ταυτότητα η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας χαρακτηρίζονται ως "οι συντηρητικώτεροι και αυταρχικώτεροι του δείγματος. Αντίστοιχα συντηρητική είναι η στάση των εκπαιδευτικών που θεωρούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «απειλεί πολύ τα ήθη» και την «ελληνικότητα»" (σελ.93)
Όσο για την ελληνική γλώσσα, η κ. Φραγκουδάκη απορρίπτει την άποψη που κυριαρχεί ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και στα σχολικά βιβλία, ότι είναι διαχρονική, μοναδική, έχει το αξιολογικό προβάδισμα έναντι όλων των άλλων γλωσσών και ότι σήμερα η γλώσσα πάσχει από λεξιπενία. Θεωρεί δε μύθο την πίστη εκπαιδευτικών και επιστημόνων ότι για να πλουτίσουν το λεξιλόγιό τους και να βελτιώσουν τη γλώσσα τους σήμερα οι μαθητές πρέπει να επιστρέψουν στις ρίζες τους δηλ. στην αρχαία έλληνική γλώσσα. Γράφει χαρακτηριστικά: "Θα πρέπει να είναι αρκετά ευρεία ή αποδοχή του μύθου που λέει ότι για να μάθουν οι μαθητές να μιλούν «σωστά» τη γλώσσα τους, πρέπει να μάθουν μια άλλη γλώσσα (την αρχαία)" (σελ.178).
Στις σελίδες 344 – 400 η κ Φραγκουδάκη αναλύει τα βιβλία της Ιστορίας Δημοτικού και Γυμνασίου.
Μέσα σ’αυτή την ενότητα ανασκευάζει και προσπαθεί να αποδείξει πόσο λάθος και μύθος είναι η παρουσίαση στα βιβλία αυτά της συνέχειας από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα του ελληνισμού, έννοια την οποία αμφισβητεί γι’ αυτό και την γράφει «ελληνισμός» με εισαγωγικά.
Γράφει κάπου για το βιβλίο της Γ΄ γυμνασίου: "Η περίοδος της οθωμανικής αυτοκρατορίας από την άλωση και μέχρι την ίδρυση του ελληνικού κράτους αναφέρεται συστηματικά ως «τουρκοκρατία» και αρκετά συχνά με τους παρωχημένους και φορτισμένους όρους «δουλεία» και «τουρκικός ζυγός» και «υπόδουλο Γένος»" (σελ.348).
Σχετικά με την Ορθοδοξία είνα ικανοποιημένη η συγγραφέας για τη μικρή παρουσία της στα σχολικά εγχειρίδια (!), εκτός ωρισμένων εξαιρέσεων, όπως "πατριάρχης «εθνάρχης» ή «κρυπτοχριστιανισμός»".
Στα συμπεράσματα αυτής της ενότητας μεταξύ άλλων γράφει: "διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά από το μάθημα της ιστορίας να αγαπούν την πατρίδα τους, επειδή θα ήταν ανήθικο ή προδοσία το αντίθετο. Μαθαίνουν να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες/ίδες: επειδή είναι κατ’ ευθείαν «απόγονοι» της κλασικής αρχαιότητας και στη συνέχεια του Βυζαντίου…επειδή ο ελληνικός πολιτισμός είναι αξία υπερκοινωνική….επειδή οι πρόγονοί τους ήταν ανδρείοι….επειδή το έθνος τους ανέκαθεν αποτελείται αποκλειστικά από Έλληνες, ελληνόφωνους, χριστιανούς ορθόδοξους, άνδρες. Με άλλα λόγια μαθαίνουν ν’ αγαπούν την πατρίδα τους και να αναγνωρίζουν θετικά την εθνική τους ταυτότητα, για λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική πραγματικότητα και για καμιά απολύτως ορθολογική αιτία".
Μέσα στο βιβλίο είναι διάχυτη η διαπίστωση ότι τα σχολικά βιβλία και οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν θεωρούν κατώτερο τον εαυτό τους σήμερα από τους προηγμένους ευρωπαϊκούς λαούς και ανώτερο από λαούς βαλκανικούς, ανατολικούς, αφρικανικούς. Εξυμνούν το παρελθόν και μειώνουν το παρόν του ελληνισμού, αλλά στηρίζονται στο παρελθόν για να νοιώθουν περήφανοι και ασφαλείς. Ακόμη πιστεύουν ότι όλοι τούς επιβουλεύονται, τούς αδικούν και τούς υπονομεύουν, απόψεις τις οποίες απορρίπτουν οι συγγραφείς του βιβλίου στο οποίο αναφερόμαστε.

Κλείνοντας αυτή τη συντομώτατη αναφορά στα συμπεράσματα και σε μερικά σημεία του βιβλίου των κ.Θ. Δραγώνα και Άννας Φραγκουδάκη, λίγα σχόλια.
Ότι τα βιβλία της ελληνικής εκπαίδευσης παρουσιάζουν πολλά ελαττώματα, παραλείψεις, λάθη, κάποιες φορές προχειρότητα και ανακρίβειες είναι κοινό μυστικό στους εκπαιδευτικούς γενικώς. Για τις παραπάνω συγγραφείς όμως η εκπαίδευση, όπως προσφέρεται από τους δασκάλους και τα βιβλία, πάσχει από μια «θανατηφόρα », «ανίατη» και «φοβερή» ασθένεια. Είναι ο εθνοκεντρισμός και η καλλιέργεια του πατριωτισμού(!). Αυτό αποτελεί τροχοπέδη και ανασταλτικό στοιχείο για την πρόοδο της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό πρέπει, πάση θυσία, να κοπούν και να καυτηριαστούν όλα τα κεφάλια αυτής της …«ολέθριας λερναίας ύδρας »!!!!
Το ότι κάποιες φορές η καλλιέργεια ενός νοσηρού εθνοκεντρισμού–εθνικισμού και αχαλίνωτου πατριωτισμού έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης του λαού προκαλώντας ολέθριες καταστροφές τόσο στον ίδιο, όσο και σε άλλους λαούς, είναι αλήθεια. Αυτό όμως δεν αναιρεί το δικαίωμα να έχουν την εθνική τους ταυτότητα, όποια και αν είναι αυτή, να αγαπούν και να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, απέναντι τόσο στους εξωτερικούς, όσο και στους εσωτερικούς κινδύνους. Πιστεύουν οι συγγραφείς ότι, αν ξερριζώσουμε αυτά από το μυαλό και την ψυχή των Ελλήνων, θα χτίσουμε μια αξιοζήλευτη, προοδευτική, σύγχρονη Ελλάδα (!). Μήπως όμως θα γίνουμε υποδειγματικοί πρωτοπόροι μιας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης που τόσο βιάζονται κάποιοι, γνωστοί-άγνωστοι, να μας επιβάλουν ;
Δεν με ενοχλεί η έρευνά τους. Όλοι έχουν το δικαίωμα να την κάνουν, αν μπορούν. Θα μου ήταν αδιάφορες και οι προτάσεις τους, με τις οποίες διαφωνώ, αν ηταν απλώς μία ιδιωτική πρωτοβουλία, με έξοδά τους, που απευθύνονταν σε όσους θέλουν να τις διαβάσουν ή να τις ασπασθούν. Έχουν γραφτεί και χειρότερα.
Με ενοχλεί που το «βιβλίο αυτό και οι έρευνες που περιέχει μπόρεσαν να γίνουν χάρη στην υποστήριξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή διεύθυνση ΧΧΙΙ, Task Force for Human Resources, Education, Training and Youth και από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας του (ελληνικού!) υπουργείου Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας» όπως γράφουν (σελ.4).
Με ενοχλεί δε αφάνταστα και ανυσηχώ για το ότι η κ. Θ. Δραγώνα κατέχει μια από τις θέσεις-κλειδιά στο σχεδιασμό της εκπαίδευσης των Ελληνοπαίδων και είναι «δεξί χέρι » της υπουργού παιδείας….

Κατερίνα Ορφανίδου

ΥΓ (από Αδιάβροχους): Που να είχε και αναγνωρισμένο τίτλο βασικό τίτλο σπουδών η εθνικά υπερήφανη κυρία Δραγώνα. Τότε να δεις τι θα 'γραφε.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Sthn Ellhnikh Istoria ektos apo tous athanatous hrwes anekathen eixame kai kapoia maura provata vlepe Efialth, h to teras pou anoikse thn Kerkoporta sthn Polh.
Prosomoiazw thn diethnistikh ideologia twn kyriwn autwn me ton Efialth kai ton opoio Efialth sto perasma tou xrono ths Ellhnikhs Istorias!
Aporia omws pou exw: Arga h grhgora h prohgoumenh kyvernhsh to lathos Repoush to diorthwse! To plhrwse vevaia!!! H shmerinh kyvernhsh giati den mathainei apo ta la8h ths prohgoumenhs?
Dhladh prepei na tous piasoume olous apo to xeri na tous deiksoume?

Y.G.
vevaia otan oloi oi sofoi auths ths kyvernhshs einai diethnistoulhdes pws na deis mesa sthn omixlh?


Gia thn ypografh Ser Duck

Ανώνυμος είπε...

Epipleon parapempw se mia shmerinh dhlwsh tou GAP
Patriwtismos einai na vazeis plath na swthei h oikonomia!!!
E L E O S

spirontas είπε...

Εικάζω πως θα πρέπει να ψάξουμε για την αλήθεια κάπου στη μέση.
Μέσα στον χείμαρρο της εν λόγω "έκθεσης" βρίσκονται και κάποιες δόσεις ρεαλισμού.

Πρωτίστως, η συνειδητοποίση πως η Ιστορία που διδάσκεται είναι υπερβολικά "λαϊκή", σκηνοθετείται για να παρουσιάζει εμάς ως ήρωες και όλους τους άλλους ως κακούς. Αυτό παράγει "Ελληνάρες" σε περίπτωση που δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Στα σχολεία καλλιεργείται ο φόβος του Τούρκου απλά και μόνο για να συντηρεί τις οικονομίες των δύο Γενικών Επιτελείων Στρατού εκατέρωθεν του Αιγαίου.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δε, είναι σαφές πως το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποτύχει πλήρως, διότι βγαίνοντας από το σχολείο τα παιδιά δεν ξέρουν τι γιορτάζουν στις 25/3, αλλά έχουν μάθει καλά πως "ο απέναντι είναι στημένος με το τουφέκι και περιμένει"...

Η Ιστορία δεν είναι ένα ράφι με αρχεία, είναι μια ζωντανή επιστήμη, με μεθοδολογία, τρόπο σκέψης και επεξεργασίας. Διδάσκεται τίποτε από αυτά; Μπαίνει ποτέ η Ελληνική ιστορία στο σωστό διεθνές πλαίσιο για να μετρηθεί;
Αμάσητη τροφή προσφέρεται, ίδιου επιπέδου με αυτήν που αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ: χημικά τροποποιημένη ειδικά για μας.

Συμφωνώ πως η εν λόγω έκθεση πηγαίνει στο άλλο άκρο, από τον λαϊκισμό επιπέδου Καραγκιόζη στον απρόσωπο διεθνισμό.
Γι' αυτό και επιμένω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Ανώνυμος είπε...

Symfwnw se polla! Alla diafwnw se alla tosa!
H Istoria didaskei pws nai o geitonas perimenei me to daxtylo sthn skandalh! Den exei allaksei tipota apo tote pou oi Seltzoukoi kai Othomanoi katelavan thn Polh!Isws mono pws apo tote akomh thn exoun sta xeria tous!
Auth i Istoria pou ematha egw sto sxoleio sigoura den exei na mou didaksei tipota...alla egw prolava kai liga arxaia...prolava kai kamia dasia!Ante na sou apanthsei 15xronos ti htan o Oidipous...h Klytemnhstra...oute pou thelw na akousw tis apanthseis tous!
ta pragmata allazoun tragika!
katevasame tous hrwes pou xysan aima...kai tous kaname diafhmistiko ths vodafon...!
exoume perasei sto allo akro..apo thn timh kai th doksa sthn apaksiwsh kai ksanathymizw ta logia toy Henry Kinsinger: toys Ellhnes tha toys katavaleis mono an prosvaleis th glwssa thn thriskeia kai thn istoria tous!
Vhma vhma to oloklhrwnei....!

Gia thn Ypografh
Ser Duck

Eυδοκία είπε...

Η οδός Καποδιστρίου

Μέσα στο ταξί κατεβαίνοντας από τα Εξάρχεια. Στο φανάρι πάνω από την Πατησίων νεαρές Αφρικανές στέκονται και διεκδικούν φιλικά και χαμογελαστά τους περαστικούς οδηγούς.

Στο φανάρι κάτω από την Πατησίων άλλα νεαρά κορίτσια. Πιο μοδάτα στο στυλ αλλά και πιο σκυνθρωπά και σκληρά πρόσωπα.

«Αλβανίδες» λέει ο ταξιτζής.

Και μένα πέφτει το βλέμμα λίγο πιο πέρα. Στο πρόσωπο ενός νεαρού χρήστη. Παραπαίει. Ζαλίζομαι και εγώ που τον βλέπω. «Θά πέσει» σκέφτομαι με αγωνία. Στη γωνία του ΟΚΑΝΑ.

Το ταξίδι για ένα καλύτερο κόσμο τους έφερε στην οδό Καποδιστρίου και Τρίτη βράδυ στις 9.30 στέκονται και περιμένουν. Έχουν μοιράσει τα εδάφη επιβολής τους. Ο μικρόκοσμος της οδού Καποδιστρίου επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του.

Και εγώ προσπερνώ γρήγορα. Να φτάσω στον προορισμό μου να μη βλέπω.

Ανώνυμος είπε...

Η ελευθερία του λόγου είναι κατοχυρωμένη στην Δημοκρατία.

Ο κάθε ένας μπορεί και δικαιούται να λέει ότι θέλει, όποτε θέλει.

Υπάρχουν -φυσικά- δύο εξαιρέσεις:

1ον) Όταν ο λόγος είναι υβριστικός, συκοφαντικός, κλπ., ο θιγόμενος έχει και αυτός πλέον το αναφαίρετο δικαίωμα να ζητήσει την επέμβαση του νόμου.

2ον) Όταν ο λόγος είναι αφελής (δηλ. σαχλαμάρες) περιέχει δηλαδή αστήρικτα ή ανύπαρκτα επιχειρήματα κατά σοβαρών εννοιών, τότε νομιμοποιείται ο κάθε αποδέκτης του "λόγου" αυτού να αποδομήσει τον λόγο του αφελούς καταφεύγοντας όχι στον νόμο αλλά στην κοινή λογική.

Εσείς λοιπόν κύριε Sprirontas στο ρηχότατο πόνημά σας (που παραθέτω ξανά), κατατάσσεται στην 2η κατηγορία, διότι περιέχει:

1ον) Μεροληπτικού περιεχομένου, αναπόδεικτες ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ.

2ον) Καθαρά προσωπικές ΑΠΟΨΕΙΣ, ΕΙΚΑΣΙΕΣ ή ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ.

3ον) Απλά χρονοβόρες ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ.

--

Εικάζω πως θα πρέπει να ψάξουμε για την αλήθεια κάπου στη μέση.

Πρωτίστως, η συνειδητοποίση πως η Ιστορία που διδάσκεται είναι υπερβολικά "λαϊκή", σκηνοθετείται για να παρουσιάζει εμάς ως ήρωες και όλους τους άλλους ως κακούς. Αυτό παράγει "Ελληνάρες" σε περίπτωση που δεν το αντιλαμβανόμαστε.

Στα σχολεία καλλιεργείται ο φόβος του Τούρκου απλά και μόνο για να συντηρεί τις οικονομίες των δύο Γενικών Επιτελείων Στρατού εκατέρωθεν του Αιγαίου.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δε, είναι σαφές πως το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποτύχει πλήρως, διότι βγαίνοντας από το σχολείο τα παιδιά δεν ξέρουν τι γιορτάζουν στις 25/3, αλλά έχουν μάθει καλά πως "ο απέναντι είναι στημένος με το τουφέκι και περιμένει"...

Η Ιστορία δεν είναι ένα ράφι με αρχεία, είναι μια ζωντανή επιστήμη, με μεθοδολογία, τρόπο σκέψης και επεξεργασίας. Διδάσκεται τίποτε από αυτά;

Μπαίνει ποτέ η Ελληνική ιστορία στο σωστό διεθνές πλαίσιο για να μετρηθεί;

Αμάσητη τροφή προσφέρεται, ίδιου επιπέδου με αυτήν που αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ: χημικά τροποποιημένη ειδικά για μας.

Συμφωνώ πως η εν λόγω έκθεση πηγαίνει στο άλλο άκρο, από τον λαϊκισμό επιπέδου Καραγκιόζη στον απρόσωπο διεθνισμό.

Γι' αυτό και επιμένω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

--

Παρακαλώ ξαναπροσπαθήστε!

Ευχαριστώ.