Η ανάγκη επανεφεύρεσης της Μαλβίνας Κάραλη

«Αυτά διαβάζω και φρουμάζω εντελώς. 'Δεν υπάρχει', γράφει το αρθρογράφο, 'κανένας ευρωπαϊκός ανθελληνισμός. Αυτά είναι εφευρήματα κάποιων άρρωστων εγκεφάλων'. Για ψάξ' το καλύτερα λεβέντη μου, γιατί δεν στα 'χουν πει όλα. Για άνοιξε και κάνα Νίτσε να μορφωθείς. 'Ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός', γράφει το Νίτσε το ίδιο [...], σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από το ελληνικό πρότυπο'. Τέτοια κόμπλα είχανε και έχουνε με εμάς! 'Γιατί, ό,τι έκαναν οι Ευρωπαίοι έχοντας ως πρότυπο τους Έλληνες', το Νίτσε τα γράφει αυτά, 'κατέληξε εν τέλει να μοιάζει με καρικατούρα λυπητερή. Οι Έλληνες', λέει το Νίτσε, 'είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού'. Και διόλου μην παραξενευτείτε εκσυγχρονισμένοι μου αν η επόμενη πρόταση της Ελλάδας δεν φανεί στην Ελλάδα αλλά μέσα στην Ευρώπη που ήδη αλλάζει. Έτσι είμαστε εμείς. Πρώτα τα στέλνουμε όξω τα καλά. Μετά τα ξαναμπάζουμε μέσα -ή και ποτέ μέσα. Όλα όξω». Μαλβίνα Κάραλη, εκπομπή Μαλβίνα Live, τηλεοπτικός σταθμός Skai. Αυτός ο πλάνητας αστέρας, που γεννήθηκε και έφυγε από το γαλαξία μας φέροντας θηλυκή-ελληνική ψυχή, έδωσε νέο, στιβαρό και μη επιδεχόμενο αναθεώρησης ορισμό στη λέξη «χιούμορ». Η ίδια δεν χωράει σε λέξεις. Φαινόμενο ανεξήγητο, που προκύπτει μόνο μια φορά στα τόσα χρόνια. Μόνο για το έργο της μπορεί να αναφερθεί κάποιος με στοιχειώδη επάρκεια. Η τηλεοπτική παρουσία της θυελλώδης. Κουβαλούσε στο στούντιο και εκτόξευε (στα άλαλα και παραζαλισμένα από τη λαίλαπα του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» πλήθη) την πιο επικίνδυνη εκρηκτική ύλη που υπάρχει: χιλιάδες, αμέτρητα αναγνώσματα! Τα κείμενα που είχε διαβάσει, κατανοήσει και μεταβολίσει στη συνείδησή της τα μετέφερε όχι σε υλική μορφή. Ως γνώση τα βαστούσε στις καλογυμνασμένες συνάψεις του εγκεφάλου της. Διέσυρε τους ισχυρούς που έπρεπε. Ταυτιζόταν με τους ανήμπορους και «καταραμένους» τους οποίους ένιωθε ιερή υποχρέωση να συμπονέσει. Την περίοδο που τα νέφη από τα χρήματα της νεοταξικής παραοικονομίας προκαλούσαν σκοτασμό στην ψυχή των ελληνοφώνων, εκείνη πάλευε να διατηρήσει τη δουλειά της, από την οποία ήθελε να την χωρίσει παντί τρόπω η σημιτική συμμωρία (ζουράρειος όρος για τις συνάξεις των μωρών) του γραικυλισμού.

Σάτιρα

Η δουλειά της Μαλβίνας σε εικόνα, ήχο και κείμενα, είναι η καλύτερη δυνατή απόδειξη για τη μεταμορφωτική ισχύ της αληθινής σάτιρας – σε αντίθεση με εκείνη που με χοντράδες, λυκειακά ανέκδοτα, γιρλάντες ημιμάθειας και επίδειξη αγοραίου, βορειοπροαστειακού -και αφόρητα γελοίου- αριστερισμού, κυριαρχεί στη σημερινή ερειπωμένη τηλεόραση. Η Μαλβίνα σάρωνε σε καθημερινή βάση το φαινομενικά κραταιό καθεστώς έχοντας την θρασύτητα που της χάριζε η επίγνωση της αδυναμίας κάθε σάπιας εξουσίας. Μπορούσε να το κάνει αυτό με χάρη επειδή η ίδια αποτελούσε, θέλοντας και μη, ένα ηχηρό μήνυμα καλλιέργειας και πολιτισμού. Πνεύμα ανήσυχο και με αδιάκοπη όρεξη για βαθύ αυτοσαρκασμό, βομβάρδιζε τους τηλεθεατές με τσιτάτα και ονόματα συγγραφέων, ποιητών, εικαστικών, επενδεδυμένα όλα με πλάνα που διέσυραν την κρετινική πολιτική, οικονομική και «πνευματική» εξουσία που χρεοκόπησε το κράτος και θέλει να αφανίσει το έθνος. Φτύνοντας κατάμουτρα το αντιπατριωτικό πνεύμα των αποδομητών της «συμμαχίας των προθύμων» έβγαινε στο δελτίο πραγματικών ειδήσεων, το οποίο παρουσίαζε, φορώντας στρατιωτική στολή. Προσοχή: δεν σάρκαζε τις Ένοπλες Δυνάμεις με την αμφίεσή της, τις τιμούσε. Μιλούσε για την πατρίδα, το έθνος, την παράδοση και τα ελληνικά θέσμια με τρόπο που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

«Ανορθόδοξη»

Η Μαλβίνα και η πολιτική ορθότητα είχαν την σχέση που είχε η εκσυγχρονιστική σπείρα με την ηθική. Πολεμική, συγκρουσιακή. Για να φανταστείτε το επίπεδο της αποκοτιάς της, έφτασε στο σημείο να στηρίξει τον αείμνηστο αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο όταν οι σεσημασμένοι πάστορες της Νέας Τάξης «Χομεϊνί» τον ανέβαζαν και «ταλιμπάν» τον κατέβαζαν. Εκείνη απτόητη, έριχνε πέτρες στις απατηλές βιτρίνες της ψεύτικης ευμάρειας και προσπαθούσε με το εμβρυουλκό της τηλεοπτικής παρουσίας της να γεννήσει ελεύθερα σκεπτόμενους Έλληνες πολίτες. Η νέα Ελλάδα που θα γεννηθεί μέσα από τις στάχτες του μεταπολιτευτικού κλιβάνου πρέπει να της μοιάζει της Μαλβίνας. Να έχει το θάρρος της. Τη φιλοπατρία, την σπιρτάδα, την φαντασία και την καλλιέργειά της. Να μην μπορεί κανείς να την κρατήσει δέσμια με τις χάρτινες χειροπέδες του δέους προς τους ουτιδανούς αξιωματούχους που «οφείλουμε όλοι να σεβόμεθα». Κανέναν δεν πρέπει να σεβόμαστε αν δεν το αξίζει. Κανέναν να μην φοβόμαστε αλλά και να μην υποτιμούμε. Να επανεφεύρουμε την Μαλβίνα Κάραλη γρήγορα διότι εξέλιπε το χιούμορ από το δημόσιο λόγο. Στις 3 Φεβρουαρίου τα γενέθλιά της. Πάντα τα γιορτάζουν μερικοί...

Δημοσιεύτηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία»